کانون وکلای دادگستری اصفهان 8 تير 1401 ساعت 20:15 https://isfahanbar.org/vdcj.ietfuqeiisfzu.html -------------------------------------------------- کمیسیون حقوق بشر کانون وکلای دادگستری اصفهان در سالگرد حمله شیمیائی عراق به سردشت عنوان کرد: عنوان : روزی که جنایت علیه بشریت جایگزین حقوق بشر شد -------------------------------------------------- 35 سال پیش در یک بعد از ظهر تابستانی حوالی ساعت 16 روز هفتم تیرماه 1366، دودی سپید سایه سیاهش را بر چهره زیبای شهر سردشت گستراند. متن : 35 سال پیش در یک بعد از ظهر تابستانی حوالی ساعت 16 روز هفتم تیرماه 1366،  دودی سپید سایه سیاهش را  بر چهره زیبای شهر سردشت گستراند. چهار نقطه پر ازدحام شهر، دو نقطه از مناطق مسکونی و دو نقطه از بازارهای شهر در کنار سه نقطه از باغ های مجاور شهر، توسط نیروهای عراقی و به دستور صدام حسین، مورد حمله شیمیایی قرار گرفت. فاجعه ای بزرگ و جانکاه که از زمان جنگ جهانی اول و تصویب کنوانسیون منع بکارگیری سلاح های شیمیایی تا آن زمان هرگز رخ نداده بود و این سان بود که به یکباره و در یک آن، کورسوی امیدها به صلح طلبی و تحول خواهی بشر در مبارزه با سایه شوم نفرت و جنگ و خونریزی غرق در سیاهی دود و آتش و انفجار شد. 130 تن از هم میهنانمان در دم جان باختند و بیش از 8000 نفر اسیر تاول خردل و تنگنای تنفس و درد بی امان شدند. وقوع این جنایت توسط دولت وقت عراق در حالی بود که از سال 1997 و به موجب کنوانسیون بین المللی منع بکارگیری سلاح های شیمیایی که در پاریس و نیویورک به تصویب رسید، 190 دولت در جهان از جمله دولت عراق با امضاء آن رسما به آن پیوستند و تنها 6 کشور از جمله کره شمالی و رژیم صهیونیستی در کرداری قابل نقد، از پیوستن به آن ممانعت ورزیدند. اینگونه بود که نقض پیمان و ارتکاب جنایت علیه بشریت به سادگی جایگزین حقوق بنیادین بشر شد و در سکوت و انفعال دولت ها و سازمان های بین المللی، تلاش های بشر برای تحقق همزیستی صلح آمیز و به دور از خشونت و خونریزی، این میراث نحس جنگ جهانی اول، بار دیگر به قربانگاه منفعت طلبی و خودکامگی و شیفتگی قدرت برده شد. اکنون و پس از گذشت سال ها از وقوع این جنایت، سردشت مانده است و مردمانی رنج دیده و دردمند. این که چگونه ممکن است جامعه جهانی به سادگی از وقوع چنین جنایتی ساده بگذرد؟ اگر مصلحت سنجی دولت ها و ترس از دست دادن هم پیمانان و میل به قدرت طلبی و سیاست های سلطه جویانه نبود، آیا باز هم به سردی و سادگی از کنار این جنایت بین المللی عبور می شد؟ آیا اساساً برای صلح و حقوق بشر تفاوتی وجود دارد که کدام شهر از کدام کشور در کدام دسته بندی سیاسی قربانی جنایت باشد؟ آیا امروز و با گذشت این همه سال، انتظار نابه جایی است که به روشنی مشخص گردد مطالبه جبران خسارات و غرامت از دولت عراق چه شد؟ آیا هرگز این مطالبه به صورت رسمی و قانونی و آن گونه که شایسته است انجام پذیرفته؟ اگر چنین بوده، چگونه و کجا مورد استفاده قرار گرفته است؟ چطور ممکن است جبران خسارتی صورت گرفته باشد و هنوز آسیب های روانی و جسمی بر جای مانده از حمله شیمایی سردشت در منطقه به چشم بخورد؟ امروز بیش از پیش باید توجه نمود که مردم مظلوم سردشت نیازمند توجهی درخور و رسیدگی افزون جهت رفع نیازهای اولیه خود هستند. نیاز مبرم به خدمت رسانی آسان و سریع با مراجعه به کلینیک ها و بیمارستان های تخصصی درمان عوارض ناشی از مواد شیمیایی در شهر سردشت و همچنین تأمین داروهای لازم به صورت رایگان و با دسترسی آسان برای درمان قربانیان باید بیش از پیش مورد توجه دولتمردان قرار گیرد. علاوه بر این به نظر می رسد پاک سازی کامل شهر و شیمیایی زدایی محیط از بایسته های لازم برای جلوگیری از تدوام آسیب ها و التیام زخم ها است. سردشت، امروز بیش از هر چیز نیازمند حمایت و پشتیبانی است. نیازی که رفع آن احقاق حقوق اساسی و اولیه آنها است.