کانون وکلای دادگستری اصفهان - جلال الدین همایی اديبي كه حقوقدان شد

روزنامه قانون :
تیر ماه ۱۳۵۹، مانند امسال مصادف با ماه مبارک رمضان بود. شامگاه بیست و هشتم تیرماه همان سال خبر فوت جلال‌الدین همایی، جامعه علمی و فرهنگی کشور را متاثر کرد. وی که در ماه رمضان به دنیا آمده بود در ماه رمضان نیز دیده از جهان فرو بست. هرچند او را عموماً به عنوان یک چهره ادبی می شناسند ولی خدماتشان در آموزش حقوق نیز کم نبوده و باید از او به عنوان یکی از اهالی حقوق قدردانی کرد. استاد جلال الدین همایی از جمله دانشوران، ادیبان و محققان بزرگ و گرانمایه دوران معاصر است که در زمینه‌های مختلف علمی و فرهنگی نقشی بسزا و در خور ستایش دارد. او از اهالی محله پاقلعه اصفهان بود و در رمضان ۱۲۷۸ ه. ش (دیماه) به دنیا آمد. خاندان او از مشاهیر علم و ادب بودند و پدر و پدربزرگش از شاعران معروف اصفهان محسوب می‌شدند. استاد همایی تحصیلات مقدماتی را از محیط خانواده شروع کرد و سپس در مدارسی مثل «مدرسه حقایق» و «مدرسه قدسیه» آن را ادامه داد. همایی نزدیک به بیست سال در مدارس و حوزه‌های علمیه مختلف کسب علم كرد و از اساتید بزرگی اجازه اجتهاد گرفت. وی از سال ۱۳۰۰ در نخستین دبیرستان اصفهان به تدریس عربی، فقه، منطق و فلسفه پرداخت. هفت سال بعد به استخدام وزارت فرهنگ درآمد و چند سالی برای تدریس به آذربایجان رفت. پس از آن در دبیرستان دارالفنون تهران مشغول به کار شد.
سال ۱۳۱۴ هنگامی که مرحوم فیروز کوهی از تدریس فقه در مدرسه عالی حقوق کناره گیری کرده بود و مدرسه عالی حقوق در حال تبدیل شدن به دانشکده حقوق بود؛ از استاد همایی برای تدریس در دانشکده حقوق دعوت شد. او سال‌ها بدون دریافت حقوق در این دانشکده به تدریس فقه پرداخت و شاگردان زیادی را تربیت كرد. کلاس‌های درس استاد همایی همیشه مملو از جمعیت بود و گاهی عده ای بیرون از کلاس می ایستادند. در سال ۱۳۲۶ به دانشکده ادبیات منتقل شد و به عنوان استاد نمونه دانشگاه تهران نیز انتخاب شد. استاد جلال الدین همایی عمر خود را در خدمت به علم و دانش سپری کرد و آثار زیادی از خود به جا گذاشت که اکثر آنها هنوز هم تالیفات مشهوری هستند. وی همچنین دو دوره به دعوت دانشگاه‌های بیروت و لاهور در این دانشگاه‌ها تدریس كرد و با استقبال محافل علمی این کشورها مواجه شد. سال ۱۳۵۶ دانشگاه تهران مراسم بزرگداشت این استاد بزرگ تاریخ و فرهنگ ایران را برگزار کرد و در این مراسم نسخه ای از کتاب «همایی نامه» که به قلم همکاران و ارادتمندان استاد تهیه شده بود به او تقدیم شد. جلال‌الدین همایی علاوه بر تألیف و تصحیح کتب متعدد، شعر هم می‌سرود و بیش از پانزده هزار بیت او در دیوانی گردآوری شده است‌. از مشهورترین اشعار او مسجد کبود است که در وصف مسجد کبود تبریز و اظهار تأسف از ویرانی آن سروده است‌.
همایی بسیار ساده زیست بود و در محله قدیمی پامنار تهران زندگی می کرد. منزل پدری اش که مربوط به دوران قاجار است در محله پاقلعه اصفهان واقع شده است و سال ۱۳۷۶ با عنوان زادگاه استاد همایی در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید. او سر انجام بعد از ۸۳ سال زندگی، ۲۸ تیر ماه ۱۳۵۹ مصادف با ششم رمضان ۱۴۰۰ در تهران دار فانی را وداع گفت و بنابر وصیتی که داشت؛ پیکرش را در تخت فولاد اصفهان دفن کردند.

علی گنجی/روزنامه قانون/29تیرماه92